Nazwa orlików pochodzi od charakterystycznych płatków wydłużających się w lekko zakrzywione ostrogi, tak jak szpon drapieżnego ptaka (łac. aquila znaczy orzeł).

Orlik występujący w naturze w świetlistych lasach i zaroślach to orlik pospolity, znajdujący się pod ścisłą ochroną. Natomiast orlik spotykany w ogrodach to mieszaniec orlika pospolitego. Może mieć różne odcienie, nawet niemal czarne. 

Ma pędy 40–80 cm wysokości i trójdzielne liście. Orliki najbardziej lubią stanowiska półcieniste, glebę średnio żyzną, próchniczną, pulchną, wilgotną, ale przepuszczalną o odczynie zasadowym lub lekko kwaśnym. Rośliny podlewamy tylko podczas długotrwałej suszy,nadmiar wilgoci powoduje ich brązowienie, co prowadzi do zamierania. Po przekwitnięciu liście rośliny zasychają i trzeba je ściąć.

Orliki są krótkowieczne, kilkuletnie kępy same zamierają, jednak wokół nich wyrastają samosiejki, które tylko zmieniają barwę kwiatów najczęściej na fioletowoniebieskie odcienie. Orliki kwitną od maja do lipca. Ciekawostką jest, że skutecznie odstraszają ślimaki.