Pajęcza sieć to niezwykle misterna i wytrzymała konstrukcja. Pojedyncza nitka może być rozciągnięta o około 1/3 długości.

Pajęcza przędza wytwarzana jest przez gruczoły przędne, które znajdują się na odwłoku pająka, jako ciecz zawierająca białko, która zastyga w nierozpuszczalną nić. Kształt sieci może być najrozmaitszy: od słabych hamaków do delikatnych spirali, od lepkich płacht do grubych kominów.

Pająki swojej przędzy używają do krępowania ofiar, tworzenia kokonów wokół własnych jaj, przy rozmnażaniu (samiec umieszcza nasienie w mikroskopijnej sieci), a także jako rodzaj liny przyczepionej do wyznaczonego punktu jedwabistą przyssawką. Przędza używana jako lina lub osnowa kokonu jest sucha, lecz ta którą pająk krępuje ofiarę jest lepka.

Gęściejsza siatka wewnątrz pajęczej konstrukcji służy do skrępowania ofiary. Pająk pozwala nici luźno zwisać, po czym gwałtownie nią szarpie, co powoduje rozmieszczenie kleju wzdłuż nici w formie kropel. Taka nić niezwykle skutecznie chwyta ofiarę. Chociaż lepka nić uniemożliwia ruchy owadom, to sam pająk porusza się po niej bez żadnych trudności. Dzieje się tak, ponieważ chodzi on tylko po suchych nitkach, natomiast lepkich chwyta się w ostateczności specjalnymi szczecinami, jakie ma na odnóżach. Pająki są szczególnie wrażliwe na dotyk i drgania. Kiedy ofiara uwikła się w sieć, bezbłędnie oceniają jej położenie po stopniu napięcia sieci i drganiach uszkodzonych nici. W trakcie zalotów, mniejszy zwykle od samicy - samiec wprowadza sieć w charakterystyczne wibracje, co pozwala samicy od razu poznać, że intruz jest adoratorem, a nie pożywieniem.