Zwany też kiedyś jaźwcem, ma białą głowę z czarnymi pasami biegnącymi przez oczy i uszy. W Europie jest pospolity, lecz widuje się go rzadko, gdyż wiedzie nocny, skryty tryb życia.

Łatwiej jest wykryć jego nory, gdyż zakłada je zwykle w lesie. Nory mają wiele otworów wejściowych (rekord to blisko 200) obramowanych kopczykami wygrzebanej ziemi i wyrzuconej podściółki. Okolice nor utrzymują w największej czystości i po tym można je odróżnić od "zaśmieconych" nor lisów. Nory rozbudowywane są przez kolejne pokolenia borsuków, a najstarsze mogą mieć ponad 100 lat.

Borsuki żyją najczęściej w grupach rodzinnych składających się z pary rodzicielskiej oraz ich młodych. Borsuk jest zwierzęciem terytorialnym. Opuszcza norę po zapadnięciu nocy i poszukuje pokarmu, przemierzając stale te same szlaki. Zjada wszystko, co tylko uda mu się znaleźć, często jednak podstawowym pokarmem są dżdżownice i owady, ale nie pogardzi zbożami i owocami. Choć borsuk nie zapada w typowy sen zimowy, to zimą głównie śpi.

Ciąża u borsuka trwa 30-32 tygodnie. Jest to tzw. ciąża przedłużona, gdyż w pierwszym okresie, podobnie jak u sarny, płód prawie nie rozwija się. Faktyczny rozwój płodu następuje dopiero w zimie, a więc w końcowym okresie ciąży. I właśnie pod koniec zimy samica rodzi do pięciu młodych, najczęściej 3-4. Młode karmi mlekiem przez ok. 12-16 tygodni, które usamodzielniają się po ok. 6 miesiącach. Zwykle do tego czasu dożywa 1-3 osobniki. Często pozostają w rodzinnej norze, aż do następnej wiosny. Borsuk ma łagodne usposobienie, zaatakować człowieka może jedynie w sytuacji silnego zagrożenia lub kiedy jest ranny.