Gdziekolwiek się pojawia, od razu dokonuje gruntownych zmian w otoczeniu. Jako doskonały i bardzo pracowity budowniczy ścina drzewa, stawia tamy i zapory spiętrzające wodę, w wysokich brzegach kopie nory.

Na wodzie lub przy brzegu wznosi swoje domki zwane żeremiami. Bóbr doskonale pływa - cicho i wytrwale. Dobrze też nurkuje, a w razie zagrożenia pozostaje pod wodą nawet do 20 minut. Podczas nurkowania główną rolę odgrywają tylne nogi i płaski ogon, a poniekąd także zamykające się otwory nosowe i uszy.

Gdy bóbr jest młody wydaje odgłos podobny do płaczu dziecka. Bardzo ciekawie to brzmi zwłaszcza wieczorami i w nocy. Bobry żywią się głównie miękkim łykiem topoli i wierzby i dlatego właśnie można go spotkać nad zbiornikami porośniętymi tymi drzewami. Latem nie gardzi roślinnością zieloną, a zimą korzysta przede wszystkim z zapasów gałęzi zgromadzonych pod wodą. Płaski ogon bobra, pokryty jest rogowymi łuskami i nazywany bywa pluskiem lub kielnią. Podczas pływania odgrywa on rolę steru, a na lądzie jest podporą podczas przegryzania drzew.

Gdy czuje się zaniepokojone uderza ogonem o powierzchnię wody, alarmując w ten sposób towarzyszy. Bóbr prawdopodobnie nie rozpoznaje kierunku upadku przeciętych drzew. Po przecięciu drzewa czym prędzej ucieka do wody. Wkrótce się wynurza i po rozpoznaniu sytuacji rozpoczyna obróbkę drzewa. W imponującym stylu powstają wówczas tamy i żeremia. Tamy buduje z błotnego fundamentu, drewna, kamieni i liści. Tamy są uszczelniane prawie bez ustanku, podnoszą poziom wody w rzekach tworząc rozlewiska, które przyciągają ptactwo, niektóre gatunki ryb oraz roje owadów.

Żeremia są to osadzone na dnie domki. Buduje je rodzina bobrza, czyli para dobrana raz na całe życie i pozostające aktualnie pod jej opieką potomstwo. Komora mieszkalna, do której prowadzą podwodne wejścia, mieści się nad powierzchnią wody. Bezpośrednio ponad nią znajduje się warstwa luźniej ułożonych gałęzi, stanowiąca system wentylacyjny. Żeremia używane są najczęściej przez kilka lat.

Bóbr jest w Polsce chroniony!