Łatwo zapomnieć wędrując po uroczyskach Puszczy Kampinoskiej, że znajdujemy się tylko kilka kilometrów od granic Warszawy.

Strome wydmy sąsiadują tu z niedostępnymi bagnami, a zagubione w lesie powstańcze mogiły z ostojami żurawi i żeremiami bobrów. Do letnich odwiedzin, często zniechęcają chmary komarów (których występuje tu 31 gatunków), ale warto wybrać się tu wiosną, gdy zakwitną zawilce i kaczeńce, a w oddali dobiega krzyk żurawi, walczących o terytoria lęgowe.

Przy odrobinie szczęścia można stanąć oko w oko z łosiem - symbolem utworzonego tu Parku Narodowego, chroniącego rzadkie gatunki zwierząt oraz krajobraz wydm śródlądowych i bagien. Kampinoski Park Narodowy powstał w 1959 roku. Położony jest na Nizinie Środkowomazowieckiej, między lewym brzegiem Wisły a Bzurą, tuż przy północno-zachodnich rogatkach Warszawy. Powierzchnia parku wynosi 38 544,33 ha, z czego 72,40 ha przypada na Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach w woj. łódzkim. Wokół parku rozciąga się strefa ochronna o areale 37 756 ha.

Najbardziej wartościowe fragmenty parku objęte są ochroną ścisłą w 22 obszarach ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 4636 ha (ok. 12% pow. parku). Największy z nich Sieraków (1205 ha) położony jest tylko kilka kilometrów od granic Warszawy. Park stanowi ważną bazę rekreacyjno-wypoczynkową dla mieszkańców Warszawy. Odwiedzający mają do dyspozycji 350 km dobrze oznakowanych szlaków turystycznych pieszych, 200-kilometrowy szlak rowerowy oraz trasy konne, dzięki którym można dotrzeć prawie wszędzie.