Pieprz jest owocem krzewu pnącego się po pniach innych drzew lub konstrukcjach specjalnie w tym celu wbitych w ziemię. Należy do rodziny pieprzowatych. Swój ostry smak zawdzięcza piperynie i to właśnie ona powoduje, że kichamy kiedy dostanie nam się do nosa.

Pieprz w ziarnach stosujemy do zup wywarów, potraw duszonych oraz marynat, a mielony do wszystkich potraw, których smak chcemy zaostrzyć. Pieprz po zmieleniu szybko traci aromat, więc powinniśmy go mielić tuż przed użyciem.

Właściwości leczniczych pieprz ma bez liku. Między innymi pobudza wydzielanie soków trawiennych, wspomaga ukrwienie tkanek, dezynfekuje i działa lekko przeczyszczająco. Piperyna zawarta w pieprzu wpływa na lepsze wchłanianie przez organizm selenu, witamin z grupy B i beta-karotenu. Nasila spalanie kwasów tłuszczowych i zwiększa wydatkowanie energii. Znanych jest około 700 gatunków pieprzu, ale my najczęściej używamy czarnego, białego, zielonego, goździkowego (ziele angielskie) i czerwonego.

Pieprz czarny - to zebrane niedojrzałe owoce pieprzowca, które suszone na słońcu marszczą się i ciemnieją. Jest najtańszy i najczęściej stosowany: do zup, warzyw i mięs.

Pieprz biały - uzyskuje się z zupełnie dojrzałych owoców. Po ususzeniu usuwa się zewnętrzną, ciemną osłonkę. Ma gładką powierzchnię i jest dość twardy. Ma charakterystyczny ostry i przenikliwy smak. Stosuje się go do przyprawiania białych mięs, białych sosów, pasztetów, ryb i serów.

Pieprz zielony powstaje z niedojrzałych owoców pieprzowca. Owoce nabierają zielonej barwy po odparowaniu wody lub gdy przechowywane są w słonej zalewie lub occie. Jest łagodniejszy niż pieprz czarny. Stosowany jest do zup, ziołowych sosów, mięs oraz białych serów.

Pieprz czerwony powstaje z dojrzałych owoców pieprzu czarnego o czerwonym zabarwieniu, marynowanych natychmiast po zerwaniu w occie lub solance. Nazywany jest on też pieprzem różowym. Ma smak podobny do dojrzałego czarnego pieprzu, ale jest on bardziej aromatyczny, żywiczny, ma wyczuwalną świeżość typową też dla pieprzu zielonego.