Każdy z nas uwiecznił (lub jeszcze uwieczni ;-)) na zdjęciach chmury i obłoki. Z fascynacją obserwujemy jak gnane wiatrem zmieniają kształty i formę. I każdy z nas dostrzega w nich o innego. Jeden zwierzę, inny budynki, a ktoś inny serca lub bajkowe stwory.

Nie zastanawiamy się jak powstają, po prostu są. A są częścią cyklu krążenia wody w przyrodzie, bez którego rozwój życia na ziemi byłby niemożliwy. Promienie słoneczne ogrzewają wodę w morzach i oceanach, która wędruje ku górze w postaci pary wodnej (parowanie). W miarę jej unoszenia się ulega ochłodzeniu i z powrotem zmienia się w lód lub wodę. W ten sposób powstają skupiska kropelek wody lub kryształków lodu nazywane chmurami. W odpowiednich warunkach powietrze oddaje ziemi wilgoć w postaci opadów lub opadów osiadających (rosa, szadź, gołoledź). Wody powierzchniowe, rzeki strumienie, niosą tę wodę do mórz i oceanów i cały cykl zaczyna się od początku.

Chmury różnią się kształtem, wielkością, a nawet kolorem, co jest wynikiem różnych procesów, w których powstają. Naukowcy próbowali sklasyfikować chmury zanim poznali ich genezę. Pierwszy międzynarodowy atlas chmur wydano w 1986 roku. Dzisiaj Międzynarodowa Komisja Chmur wyróżnia 10 typów chmur, w zależności od wyglądu i wysokości, na jakiej występują.

Rodzinę chmur wysokich, występujących na wysokości 5-13km, tworzą cirrus (Ci), cirrostratus (Cs) i cirrocumulus (Cc). Cirrusy przypominają wyciągnięte włókna wełny lub pierzu, Cirrocumulusy to warstwy lub ławice chmur złożone z kłębuszków lub kędziorków, a cirrostratusy tworzą delikatną białawą zasłonę, osłabiającą intensywny błękit nieba.

Chmury piętra średniego występujące na wysokości od 2 do 7km to altocumulusy (Ac) i altostratusy (As).  Pierwsze tworzą płaskie, szarawe ławice, złożone z pojedynczych lub połączonych w szeregi płatów lub brył. Altostratus to gęstsza i grubsza niż cirrostratus, niebieskawa powłoka, przez którą Słońce lub Księżyc przyświecają jak przez matowe szkło.

Piętro dolne reprezentują stratocumulusy (Sc) i stratusy (St). Są to szare warstwy chmur nisko rozpostarte nad ziemią, z tym, że w stratocumulusie można wyróżnić ciemniejsze bryły i płaty, podczas gdy stratus jest bardziej jednorodny. W piętrze dolnym może też występować nimbostratus (Ns), który pokrywa niebo ciemnoszarą warstwą. Cumulonimbusy (Cb) oraz  cumulusy (Cu)to chmury konwekcyjne, które podstawy zwykle mają w piętrze dolnym, ale ich wierzchołki sięgają do pietra średniego lub nawet Cb do piętra wysokiego. Cumulusy to pojedyncze białe chmurki w kształci kłębów, o poziomych, nieco ciemniejszych podstawach, a cumulonimbusy mają często kształt gór, czy wież o spłaszczonych wierzchołkach, przybierających nieraz kształt kowadła.

Zagubieni żeglarze mogą odnaleźć ląd wypatrując chmur, gdyż baranki widoczne na horyzoncie często formują się nad wyspami. My także zachęcamy do ich obserwacji. Oglądanie chmur jest wyśmienitą formą relaksu i pozwala też zebrać nasze rozbiegane myśli. Zatem patrzmy w chmury... :-).