Spacerując po lesie, szczególnie teraz zimą, kiedy liście nie zasłaniają pni drzew, możemy zaobserwować różne oznaczenia na nich. Są często w różnych kolorach i nic nam nie mówią. Ale przecież po coś je namalowano? Spróbujemy to wyjaśnić...
Litery PK z numerem oznaczają partię kontrolną do obserwacji rozwoju jakiegoś owada.
Litery BM- stałe miejsca, gdzie wywieszane są pułapki feromonowe do obserwacji lotu motyli brudnicy mniszki.
Litera S - surowiec łuszczarski.
Literami TPW oznaczane są młode drzewka przeznaczone do wycinki.
TPP - to trzebież późna pozytywna drzew dojrzałych.
RB IB - oznacza, że las w tym miejscu zostanie wycięty.
Niebieska litera W - oznacza punkt czerpania wody.
Zielona litera E - oznacza drzewo ekologiczne, czyli takie, które ma dziuplę albo gniazdo.
Żółta opaska ciągła jest charakterystyczna dla drzew w danym ekosystemie, z których pobiera się i zachowuje nasiona.
Żółta opaska przerywana narysowana na wysokości ok 1,5 metra i szerokości 5 cm na oznacza granicę gospodarczego drzewostanu nasiennego, ale takich drzew, które można wyciąć.
Kropki - maluje się na drzewach dorodnych. Jedna kropka oznacza pierwszą klasę drzewa do uzyskania, dwie - klasę B.
Biele kreski oznaczają granicę zrębu.
Zielona opaska i litera R - oznacza, że jesteśmy na granicy rezerwatu.
Czerwone liczby na białym tle oznaczają numer ścieżki pożarowej.
Wszystkie szlaki turystyczne są także oznakowane. Czym? Kolorami!
Kolorem czerwonym oznacza się szlak główny.
Barwy czarna oraz żółta oznacza szlak, który pełni funkcję łącznika lub dojścia. Zazwyczaj są to krótsze szlaki od czerwonych i niebieskich.
Za pomocą koloru niebieskiego przeważnie oznacza się szlak długodystansowy.
Pozostaje jeszcze kolor zielony, za pomocą którego oznacza się dojście do charakterystycznych punktów i wyróżniających się atrakcyjnością miejsc w okolicy.
Również jazda konna po lesie może odbywać się tylko po wyznaczonych przez nadleśniczych szlakach, oznakowanych zwykle piktogramem z wizerunkiem konia lub podkowy.
Większość tych oznaczeń potrzebne są leśnikom, ale i my turyści powinniśmy je znać i przestrzegać, by nie wchodzić w miejsca niedostępne, np. zrębu.
