Ludzki umysł jest niezwykle skomplikowany i do tej pory w wielu kwestiach nieodgadniony. Nie są dla nas zrozumiałe przyczyny, dla których nasz umysł wydaje się funkcjonować nieprawidłowo, co objawia się zmienionym sposobem myślenia, zachowania, reakcją na otaczających nas ludzi, wydarzenia i sytuacje. Lekarze już od dawna próbują zdefiniować pojęcia "choroby psychicznej" i "zdrowia psychicznego" oraz wytyczyć granicę, która je dzieli. Zygmunt Freud zdrowie psychiczne zdefiniował jako "zdolność do pracy i miłości", czyli zdolność do odczuwania radości, smutków realnego życia oraz umiejętność utrzymywania kontaktów i współpracy z innymi ludźmi. Z chorobą psychiczną możemy mieć do czynienia wtedy, gdy reakcje danej osoby zaczynają być niezrównoważone i nie radzi sobie ona ze zwykłymi problemami dnia codziennego.

A co to jest normalność? No właśnie! Wszyscy mamy swoje fobie, małe dziwactwa, czy odchylenia od normy, a uniwersalna definicja normalności nie istnieje, gdyż w różnych częściach świata istnieją odmienne poglądy na temat tego co jest normalne, a co nienormalne. Normalność jest definiowana zgodnie z konwencjami panującymi w danej społeczności, zatem każdy, kto nie chce lub nie potrafi podporządkować się normom społecznym, może zostać uznany za nienormalnego. Takie samo zachowanie w innej społeczności zostałoby potraktowane za nieodbiegające od normy.

Najczęściej za choroby psychiczne uznaje się te zaburzenia funkcjonowania naszego umysłu, które wpływają na zdolność do racjonalnego myślenia. Dzielimy je na zaburzenia neurotyczne, zaburzenia psychotyczne oraz zaburzenia osobowości.

Zaburzenia neurotyczne występują dość często. Wynikają ze szczególnej wrażliwości autonomicznego układu nerwowego i przede wszystkim wiążą się z występowaniem podwyższonego stanu lęku. Permanentny strach to najpowszechniejszy z symptomów neurotycznych. W przeciwieństwie do normalnego strachu, strach neurotyczny dotyczy przewidywanych w przyszłości trudności.
Zaburzenia psychotyczne to grupa zaburzeń psychicznych, które mają kilka wspólnych cech, z których najbardziej charakterystyczne to omamy i urojenia o różnej treści. Chory traci kontakt z rzeczywistością.
Poprzez zaburzenia osobowości rozumiemy obecność trwałych cech charakterologicznych danej osoby i utrwalonych wzorców postępowania, zachowania, relacji z innymi ludźmi i funkcjonowania w społeczności. Dotyczy to również przeżywania siebie i innych oraz stosunku do samego siebie i otoczenia. Osoba chora zaczyna wierzyć, że jest kimś znakomitym lub wielkim - nawet Bogiem, albo przeciwnie - przeświadczona jest o swojej niskiej wartości.

W każdym społeczeństwie żyją ludzie dotknięci chorobami psychicznymi. Charakter i przyczyny tych chorób często są trudne do rozpoznania nie tylko dla samych chorych, ale ich znajomych, krewnych, a nawet dla ich lekarzy. Na przestrzeni wieków zmienia się jednak stosunek do osób zachowujących się "nienormalnie". W przeszłości ludzie zdradzający jakiekolwiek objawy nienormalnego zachowania często byli zamykani w zakładach dla obłąkanych. Wcześniej jeszcze zamykano takich ludzi w lochach i poddawano torturom. Dziś na szczęście nastawienie do takich chorych zmienia się i coraz częściej społeczeństwo czuje się odpowiedzialne za właściwe leczenie ludzi dotkniętych chorobami psychicznymi.